- Ależ panowie, uważam ze nie ma powodu do aż tak pochopnych oskarżeń!
- Juźci, łuczniku chędożony! TYŚ WINIEN! - zakrzyknął człowiek który wyglądał na darzonego największym respektem pośród podburzonych wieśniaków. Momentalnie poparło go kilkanaście gardeł, kilka widocznie już rozgrzanych różnymi ilościami trunków.
- Zlituj się człowiecze, czy Ty rozumu nie masz?! Jakim cudem to mogłem być ja?! Nie każdy łucznik z długimi włosami musiał być członkiem świty tego co was napadł!
- Tyśto jest! TYŚ WINIEN! - tym razem cały chór zgodnie odparł mężczyźnie w płaszczu który stał pośrodku sali, otoczony rozjuszonymi wieśniakami. Mężczyzna ten odrzucił swoje włosy nagłym ruchem i ściągnął gniewnie twarz, na co jeden z kmieci odskoczył i niefortunnie przewrócił się pod nogi mężczyzny który dopiero co wszedł do karczmy.

Ostatnio edytowany przez Matpollo (2012-04-21 07:36:42)

- Opowiem Ci! - zakrzyknął Mat, zaśmiał się krótko po czym jednym celnym sierpem zdjął biegnącego nań kmiecia który osunął się tylko zamroczony pod ścianę. - Biorą mnie za łucznika! - rzucił krótko Mat po czym uchylił się przed ciosem jakiegoś dobrze zbudowanego draba.
- Któż by pomyślał... - pokręcił głową Akkarin, na co Mat zaśmiał się tylko krótko i zadał kolejną serię ciosów w nadchodzących przeciwników. W tym samym momencie Akkarin robił swoje dopomagając się magią.
- Tego, co był w świcie jakiegoś miejscowego, uh, miejscowego dobroczyńcy! - Mat odpierał kolejnych przeciwników wyrzucając z siebie pojedyncze słowa. - Podatki zbierał, baby gwałcił, jeno tak po cichu, co, co by nikt nie widział!
W tym samym czasie kmiecie zdołali się przekonać, że mimo tego iż przeciwników jest tylko dwóch, mogą porządnie zaszkodzić. Zebrali się półkolem zachowując oczywiście należyty dystans. Widocznie zamierzali runąć na dwóch mężczyzn całą kupą. W końcu non Hercules contra plures, ale skądże Ci prości chłopi mogli wiedzieć o takim oto powiedzonku. Co nieliczni poczęli sięgać po podsuwane przez karczmarza patelnie czy inne przedmioty. Zaczęli przestępować z nogi na nogę i przygotowywać się do ataku.
Mat widząc przygotowania chłopów uśmiechnął się tylko, pokręcił głową i ciągle uśmiechając się kiwnął głową do Akkarina.

Ostatnio edytowany przez Matpollo (2012-04-21 08:03:35)

W czasie kiedy Akkarin odpychał wrogów magią, Mat też nie próżnował. Zdążył obrzucić wrogów sporą ilością przedmiotów wśród których pojawiały się nogi od krzeseł, garnki, drewniane kufle, patelnie, czy też inne rzeczy które mogły ogłuszyć czy poturbować i wyłączyć przeciwników z walki.
    W tym samym czasie jednak kilku kmieci zdążyło przedostać się w pobliże Akkarina. Ten skupiony na odpychaniu wrogów nie zauważył mężczyzny stojącego za nim ze sztyletem uniesionym do ciosu w plecy. Mat kątem oka dostrzegł ruch za Akkarinem, skierował tam wzrok i nie zastanawiając się, jednym płynnym ruchem skierował rękę w stronę podwójnej pochwy przy pasie, chwycił mniejszy sztylet po czym puścił ostrze zaraz po wyciągnięciu. Poskutkowało to tym, że nóż przekoziołkował w powietrzu kilka razy i wbił się w pierś napastnika. Ten w przeciągu chwili padł martwy na podłogę.
    Takim sposobem zwykła bójka przeistoczyła się w krwawą jatkę. Jednak Mat nie wahał się ani chwili - życie jego przyjaciela było zagrożone.
    Nieliczni z nieprzyjaciół nie wzięli sobie tej przestrogi do serca. Wręcz przeciwnie - ruszyli by pomścić przyjaciół. Jednak nim przebyli połowę odległości do Akkarina, co najmniej połowa padła naszpikowana strzałami. Mat był doskonałym łucznikiem - nim pierwsza strzała dosięgła celu, z cięciwy była zwalniana już trzecia. Siły chłopów znacząco zmalały.
     Jednak duet też nie wyszedł ze starcia bez szwanku. Mat nie zdołał się uchylić przed kilkoma ciosami już w pierwszej fazie starcia, gdy używane były tylko pięści. Poobijany, jednak zdolny do walki. Jednak szklanica która rozbiła się o jego nogę zostawiła po sobie dosyć szeroką ranę. Akkarin miał przetrącone żebro - o ile wcześniej tego nie zauważył, teraz ból dał się we znaki. Dalsza walka nie miała sensu.

    - Czy ktoś, na brodę Gorloga, może mi powiedzieć, CO TU SIĘ DO CHOLERY DZIEJE?!

Wszystkie oczy zwróciły się w stronę schodów u których szczytu stał dobrze zbudowany mężczyzna o nordyckich rysach odziany w lekki skórzany pancerz wzmocniony stalowymi płytkami. W prawej ręce trzymał topór którego żeleźcem uderzył wcześniej w stalowe okucie tarczy trzymanej w lewej ręce. Spoglądał rozzłoszczony raz po dwójce, raz po poranionych i obitych chłopach.

Mag zacisnął rękę Beowulfa, jego dłoń była o wiele mniej zniszczona, gładsza.
- Akkarin, dla przyjaciół Akk.
- Natomiast ja jestem Matpollo, ale możesz mówić do mnie Mat - odparł przyjaciel maga, po czym uścisnął dłoń wojownikowi.
- Widzę, że była tu spora rozróba -  berserker rozejrzał się po karczmie i gromko się zaśmiał

Ostatnio edytowany przez Beowulf (2012-04-22 18:26:53)

- Nie zsiadajcie, udawajcie zdziwienie. - Mat mruknął cicho do obu towarzyszy nie ruszając przy tym prawie wcale ustami. Te nieliczne poruszenia zamaskował źdźbłem trawy które trzymał w ustach od dłuższego czasu. Beztrosko przesuwał je od jednego do drugiego kącika ust sprawiając wrażenie obojętnego na wcześniejsze wydarzenia i, nie ukrywajmy - spore problemy. Rozejrzał się i uniósł rękę po czym zeskoczył z konia. Przedstawienie musiało trwać, więc Nord oraz mag odjechali jeszcze kawałek po czym zawrócili i spojrzeli na Mata udając zdziwienie.
       Ten pochylił się ku siodłu i zaczął majstrować przy popręgach siodła swojego wierzchowca. W pewnym momencie popchnął niezauważalnie zad zwierzęcia tak, aby obrócił się w tę stronę traktu, z której przybyli. Zlustrował szybko ale uważnie trakt i pobocza, las obok i odsunął się od konia. Wskoczył nań i uniósł przepraszająco rękę do towarzyszy którzy pokiwali tylko głowami. Wszyscy spięli konie i ruszyli znów przed siebie.
      - Spokojnie - żaden profesjonalny zabójca. Nowicjusz, nie potrafi się skradać, trzyma zły dystans. Prawdopodobnie ktoś wysłany przez zarządcę wsi. Po prostu go olać, jest burza więc i tak mało co usłyszy. - Mat uśmiechnął się i zaczął mówić bez żadnych oporów, jak gdyby nigdy nic. - Cóż - proponuję się zatrzymać. Wieśniacy nie będą wszczynać pościgu podczas burzy, w dodatku we wsi został tylko jeden koń, nędzna szkapa.  Któż by, kurwa, pomyślał, no, stajnia... - Mat pokręcił głową i uśmiechnął się. - Za mną, panowie, za mną, mam takie o tam miejsce.
      Po tych słowach Mat skręcił w wąską ścieżkę po lewej stronie. Wszyscy poczęli jechać gęsiego za łucznikiem. Po krótkim czasie dojechali do skał. Prowadzący czym prędzej wjechał pod skalną półkę. Tam czekała już skrzynia, jedno posłanie oraz namiot. Palenisko z przygotowanym paliwem tylko czekało.
     - Miałem małą misję, o której opowiem wam jak pozbędziemy się tego kogoś. Burza minie, pakujemy moje graty i ruszamy dalej. Pasuje, panowie?
     Mat zeskoczył z konia na ziemię i poluzował popręgi po czym przywiązał konia do przygotowanego specjalnie w tym celu stalowego pręta wbitego mocno w skałę. Wkrótce w ślad za nim postąpili tak samo pozostali jeźdźcy. Obok miejsca gdzie miały zostać konie była trawa, toteż Mat nie wyciągnął ze skrzyni worka z owsem, a jedynie dał każdemu z wierzchowców po dwa jabłka.
     - No, Akkarin. Jak zauważyłeś, moja sakwa została w karczmie. Posłuż się tymi swoimi sztuczkami i ogrzej nas trochę!
     Mat uśmiechnął się i kiwnął głową w stronę paleniska.

Ostatnio edytowany przez Matpollo (2012-04-24 08:14:23)

Mat odprowadził Akkarina wzrokiem i otrząsnął się. Pewnym ruchem zdjął łuk z ramienia i zdjął z niego cięciwę którą owinął luźno wokół broni. Sprawdził czy nie jest przetarta - wszystko było w porządku, więc schował broń do zapinanego skórzanego sajdaka. Uśmiechnął się do Norda po czym wszedł do namiotu, skąd po chwili wrócił dzierżąc w rękach małą skrzynkę i naręcze strzał z wydłużonymi grotami. Postawił wszystko na ziemi po czym rozsiadł się przy palenisku i zdjął kołczan z pleców. Wyjął wszystkie strzały i zaczął im się bacznie przyglądać. W niektórych poprawiał brzechwę, w niektórych grot. W końcu dołożył do kołczanu kilka strzał z tych przyniesionych wcześniej i odstawił go na bok.
    Gdy już uporał się ze strzałami, począł sprawdzać stan noży. Mimo iż była to najwyższej jakości stal, należało o nią dbać. Każdy szanujący siebie oraz swoją broń szermierz powinien codziennie ostrzyć i pielęgnować żeleźce. Mat zabrał wcześniej swój nóż z ciała kmiecia który chciał zabić Akkarina. To nie byle jaki sztylet. Może i nie jest najpokaźniejszych rozmiarów, ale Mat nie patrzył na wygląd podczas doboru broni. Jest znakomicie wyważony i świetnie leży w ręce.
     Łucznik naostrzył też drugi nóż - ciężką saksę (trzeba dodać, że też znakomicie wyważoną), na którą Beowulf patrzył z uśmiechem. To broń wywodząca się od nordyckich piratów - znakomicie nadawała się do walki w murze tarcz, kiedy dwuręczne topory czy długie miecze stawały się po prostu nieporęczne. Saksa o ciężkim ostrzu idealnie pasowała do zadawania ciosów z góry. Mat przystosował ją sobie niejako do swojej profesji, wyważając doskonale nóż, jednak wygląd zewnętrzny pozostał taki sam.
     Mat odłożył broń i chwycił w dłoń butelczynę miodu wyjętą już wcześniej z namiotu. Raz po raz podawał ją Beowulfowi który chętnie pociągał duże łyki. Mat postanowił w ten sposób sprawić żeby Nord był bardziej skory do rozmowy, co udało się, bo wywiązała się pogawędka.
     - W zasadzie, to czemu w ogóle z nami pojechałeś?
     - Spójrz na to tak - nie ukrywajmy, zabiłem kilku wieśniaków. Jakoś się z wami połączyłem, nie? Stanąłem po waszej stronie i inne takie pieprzenie. Coś mi się należy. - Beowulf wyrzekł te słowa uśmiechając się i kiwając przy ognisku.
     - Wiesz co? Porządny kawał maszkary z Ciebie. - Mat spojrzał poważnie na Norda, testując go.
     - Wzajemnie, kurduplu. - Beowulf wyszczerzył się w odpowiedzi i klepnął łucznika potężnym łapskiem w ramię, na co ten zakrztusił się miodem.
     - Jednak nie jesteś bezmózgą kupą mięśni, jak na pierwszy rzut oka można stwierdzić, no gratuluję! - Mat zaakcentował część wypowiedzi traktującą o sile berserkera. - A na tą stajnię to bym serio nie wpadł - łucznik roześmiał się szczerze i lekko, zupełnie nieadekwatnie do tego co zrobił przed chwilą wojownik, klepnął go po plecach.

W tym samym czasie dwójka przy ognisku gawędziła jeszcze jakiś czas, a Mat podjął w końcu temat warty i zaoferował się do jej pełnienia.
     - Ta jest, bardzo mi to na rękę! Uważaj tylko na małe włochate kobiety - wojownik zarechotał i udał się do namiotu gdzie czekało już posłanie. Łucznik uśmiechnął się szeroko na słowa berserkera i rozejrzał.
     Mat zauważył dosyć wcześnie Akkarina ciągnącego jakiegoś mężczyznę za sobą. Spokojnie powstał i uniósł rękę do maga, po czym zawołał Beowulfa. Z namiotu dobiegło głośne prychnięcie, jednak po chwili wojownik zjawił się dzierżąc topór w ręce. Widząc Akkarina podchodzącego do już do ogniska. Wieśniak popchnięty przez niego pod skalną ścianę upadł i skulił się zasłaniając przed ciosami, które jednak nie nadeszły. Mat podszedł do chłopaka i spojrzał nań.
     - Słuchaj no chłopcze. Możemy po dobroci, albo... Cholera, ktoś widział moją gilotynę do palców?! - pytany słysząc ostatnie zdanie skulił się jeszcze mocniej i zaszlochał.
     - N-nie! Ja będę mówił, panie!
     - Nadzwyczaj nie lubię gdy ktoś próbuje wkupić się w moje łaski za pomocą uszlachetniania mnie. Ktoś kiedyś do cholery widział, jak płacę podatki czy liżę stopy królowi? Dlaczego nas ścigasz?
     - A-ale puścicie z życiem, pa - tutaj chłopak ugryzł się w język i spojrzał żałośnie na łucznika.
     - Odpowiadaj.
     - Zarządca kazał was ścigać i zabić, bboście są, znaczy się, no... Brali was za, no, za tego co to nam pieniądze zabierał... I kazali jechać za wami, zastrzelić...
     - A Ty się posłuchałeś, tak?
     - Mówili że zabiją panią matkę, mnie, chałupę spalą, miej że litość, błagam!
     - Uspokój się, chłopcze. - Mat spojrzał na Akkarina, który kiwnął tylko głową. Młody był wiarygodny, mag miał swoje sposoby żeby to sprawdzić. Łucznik przeniósł spojrzenie na Norda. Ten zaś uniósł rękę w przyzwalającym geście. Strzelec podjął decyzję. Podniósł z kamienia obok ogniska kilka sucharów i podał je chłopcu. - Ruszaj do wioski. Powiedz że nie chcemy być banitami i przywieziemy tego dobroczyńcę, albo jego głowę. Ciebie mają oszczędzić. Spróbuj tylko nas oszukać a pożałujesz.
     - Dziękuję! - chłopak padł na kolana przed Matem. Ten z zażenowaniem spojrzał na niego i odepchnął nogą.
     - Powiedziałem ruszaj chłopcze.

     Deszcz już dawno ustał, a przez poszycie drzew można było zobaczyć pierwsze promienie porannego słońca. Trzej wędrowcy odpoczęli jeszcze jakiś czas, po czym zwinęli obozowisko. Pokrycie namiotu składało się z trzech części impregnowanego płótna żeglarskiego, toteż każdy mógł wieźć po jednej płachcie. Nie minęło półtorej godziny od świtu a trójka wjeżdżała na trakt. Nagle Akkarin uniósł głowę i głośno powiedział:
    - Mam pytanie. Jak my znajdziemy kurwiego syna?
    - Nie mam pojęcia, bracie. Poza tym, znowu wkopałem nas w kurewskie kłopoty. - Mat wyjął z sakwy przy boku drewnianą fajkę, do której kamiennej główki nałożył wcześniej gorącego popiołu. Nasypał do niej trochę tytoniu, później skruszonych liści mięty i zaciągnął się głęboko, po czym uśmiechnął się. - Może Beowulf wie, skoro z taką łatwością znalazł konie?

Ostatnio edytowany przez Matpollo (2012-04-25 13:23:00)